Het ene moment flaneert zakenvrouw en coach Chantal Heutink (1968) nog op torenhoge Louis Vuitton-hakken door het Amsterdamse Oud-Zuid, de wijk waar ze een droomappartement bewoont. Niet heel veel later vindt zij zichzelf terug in Kenia. Met haar blote voeten in het stoffige zand en met haar haar in Afrikaanse vlechtjes. Aanleiding voor die rigoureuze ommezwaai was de vraag die ze zichzelf op een dag stelde: ‘Leef jij je grootste droom?’ Nee dus. Dat ontluisterende antwoord, waar ze nogal van schrok, deed haar besluiten te doen wat ze als kind wilde doen: Florence Nightingale worden. Maar dan in donker Afrika.
Op Hoge Hakken in Afrika
In het boek Op Hoge Hakken in Afrika doet ze minutieus verslag van haar beweegredenen om aangeharkt Oud-Zuid te verruilen voor een onzeker avontuur in Kenia en van de lange en moeizame weg die ze vervolgens bewandelde. Een vergelijking met Eten, Bidden, Beminnen – de bestseller van de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert uit 2006 – ligt voor de hand. Ook dat boek is autobiografisch en ook dat verhaal gaat over een vrouw die op het oog alles heeft wat haar hartje begeert, maar die toch niet gelukkig is en die daarom op reis gaat, op zoek naar zichzelf.
Heutink vertrekt in 2006, hetzelfde jaar dat Eat, Pray, Love verschijnt. Vol ongeloof uitgezwaaid door haar omgeving (Jij, Heutink, met je Samsonite-koffer en beautycase? Wat ga je daar doen met je rode acrylnagels? Dat hebben ze niet in de bush, hoor.’) En daar houdt elke vergelijking op. Want waar Gilbert royaal de tijd neemt voor zichzelf op een reis langs goeroes en raadgevers, stroopt ‘the lady in red, dealing with the red issue’ al snel de designermouwen op. Ze gaat aan de slag als vrijwilliger, bezoekt projecten en scholen en signaleert al snel een fiks maatschappelijk probleem. Ze ziet namelijk voortdurend halflege klaslokalen in de bovenbouw. Afwezigen zijn – zo blijkt als ze zich in de kwestie vastbijt – de meiden die tijdens hun menstruatie niet naar school kunnen, wegens gebrek aan betaalbaar maandverband. Middelen die ze in plaats daarvan gebruiken (bladeren, doeken en zand) lekken namelijk makkelijk door. Meiden blijven dus thuis uit schaamte en lopen zo enorm veel kansen mis. Puur op basis van hun sekse.
Zelfvertrouwen en een betere toekomst
Chantal Heutink richt een stichting op onder de naam Afri-Can Foundation en start vervolgens de sociale onderneming I-Care. Missie: wasbaar maandverband ontwikkelen, produceren en verspreiden. I Care-pads lijken een logisch en eenvoudig middel dat Keniaanse meiden en vrouwen zelfvertrouwen, vrijheid en dus de kans op een betere toekomst geeft. Ieder meisje in Kenia naar school, ook op hun ‘rode dagen’ wordt Heutinks nieuwe ambitie. Iets waar ze zich met bloed, zweet en tranen voor inzet.
Wasbaar maandverband ontwikkelen, hoe moeilijk kan dat zijn? Heel moeilijk, zo begrijp je als lezer al snel. In haar boek doet Heutink gedetailleerd verslag van alle persoonlijke en praktische beslommeringen; van de zoektocht naar financiers en het geworstel met vergunningen en keurmerken. Van de vele obstakels op weg naar comfortabele, betaalbare, duurzame én functionele pads. Van de verwarring door cultuurverschillen (vooral niet verwachten dat iemand op tijd op een afspraak komt, dat is zo on-Keniaans) én van de nodige tegenwerking. Zo’n blonde Mzungu die het allemaal beter denkt te weten, kan natuurlijk op weerstand rekenen.
Let’s break the silence
Op Hoge hakken in Afrika staat bomvol uit het echte leven gegrepen anekdotes. Over niet per se moedwillig onbegrip van mannen, die bijvoorbeeld weinig discrete tasjes van doorzichtig plastic voor de pads bedenken. En over het feit dat Keniaanse vrouwen nogal hardhandig de was blijken te doen; iets waar je als maandverbandje maar tegen moet kunnen. Maar vooral over hoe ontzettend moeilijk het voor hen is om over seksualiteit en over menstruatie te praten. Laat staan over veelvuldig voorkomend seksueel misbruik door zogenaamde suikerooms, die piepjonge meisjes met maandverband voor seks betalen. De distributie van de pads wordt als aanleiding ingezet om trainingen te geven aan de hand van zelfontwikkeld voorlichtingsmateriaal onder het motto ‘Let’s break the silence’.
Vallen en weer opstaan
Succesverhaal dus? Dat helaas niet. Of beter gezegd: niet helemaal. Op een gegeven moment heeft Heutink 20 mensen in dienst. En met haar I-Care pads bereikte ze meer dan 55.000 meisjes en jonge vrouwen. Maar eind 2015 moest ze besluiten dat de onderneming niet in deze vorm kon blijven bestaan. Een periode van rouw, bezinning en introspectie volgde. Die leidde uiteindelijk tot Op Hoge hakken in Afrika. Een verhaal over menstruatietaboes en ongelijke kansen, maar ook een verhaal over vallen, opstaan en weer een nieuw pad inslaan.
Chantal Heutink woont inmiddels weer in Nederland, voorlopig althans. Als motivational speaker wil ze anderen coachen in het volgen van hun dromen. Ook geeft ze advies over het opzetten van sociale ondernemingen in het buitenland. Taboes bespreekbaar maken middels de #redpower filosofie is de nieuwe missie. Het menstruatietaboe in Afrika, maar ook het taboe rond bedrijfsfalen dichter bij huis. Want een mislukking is volgens de #redpower filosofie een leermoment en stapsteen naar een volgende bestemming.
MAIL & WIN: OP HOGE HAKKEN IN AFRIKA
Period! deelt 3 exemplaren uit van het boek Op Hoge Hakken in Afrika van Chantal Heutink. Kans maken? Mail je naam en postadres o.v.v. ‘Op hoge hakken’ voor 17 juli naar actie<@>period.nl. Winnaars krijgen per email bericht. Geen winnaar? Voor elk boek dat je via de website bestelt, ontvangt I-Care Foundation 1 euro. CLOSED
Meer lezen?
Vloeien tussen oost en west
Koop een pakje geef een pakje
Beeldmateriaal: Chantal Heutink/I-care pads
Period! is een onafhankelijk, online magazine over de menstruatiecyclus. De informatie op Period! vervangt geen medisch consult. Raadpleeg bij medische klachten altijd een arts. In redactionele artikelen kom je soms affiliatielinks tegen. Gesponsorde samenwerkingen vind je in de categorie Spotlight. Heb je vragen? Kijk dan even op onze contactpagina.
