– DOOR MARY NOVARIA –
Afwisselend vreesde en verheugde ik me op de dag dat ik de eeuwenoude mysteries van het vrouw-zijn kon delen met mijn dochter. Zoals de vrouwen van het Oude Testament deden in The Red Tent of met een ritueel als in de bestseller Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood. Maar ons ‘gesprek’ nam geen bijbelse of ceremoniële vormen aan. Ik herinner het me niet eens meer. Dat komt door het gesprek dat ik met mijn eigen moeder had; een vreemde combinatie van oppervlakkige instructies en cartoonachtige voortplantingsstelsels die al mijn fantasieën over deze band tussen moeder en dochter overschaduwde.
Ik was zo geschrokken door wat een klasgenootje me verteld had, dat ik niet kon wachten om mijn moeder te vragen of het waar was. Ik zat in de derde klas en was na schooltijd met mijn vriendin Kathy mee naar huis gereden. Haar gestresste moeder pakte de boodschappen uit in de keuken en toen zag ik het: een iconische, blauwe, rechthoekige kartonnen doos met… met wat eigenlijk? Natuurlijk zou deze doos, evenals andere met verschillende absorptiegraden – normaal, super, super plus –, in de toekomst een vaste plaats innemen op mijn eigen wastafel, maar op die dag was ik nieuwsgierig naar dit opmerkelijke en voor mij onbekende product.
‘Wat is dat?’ vroeg ik fluisterend aan Kathy.
‘Oh! Nou… nadat je een baby hebt gehad, bloed je voor de rest van je leven,’ vertrouwde Kathy me toe, alsof ze inmiddels een expert was.
Ik was geïntrigeerd, bang en zelfs een beetje opgewonden door dit nieuws. In mijn hoofd telde ik Kathy’s broers en zussen. Zes bij elkaar. Dat is verschrikkelijk veel bloed. Geen wonder dat haar moeder er zo verfomfaaid uitzag.
Maar hoe meer ik erover nadacht, des te onwaarschijnlijker leek Kathy’s bloederige nieuws. Eenmaal thuisgekomen wachtte ik tot mijn broertjes buiten aan het spelen waren en liep ik naar de keuken waar mijn moeder het eten voorbereidde. Ik was zenuwachtig, mijn mond was droog en mijn hart racete, terwijl ik moed verzamelde om mijn vraag te stellen.
‘Mam, wat zijn tampons?’
Ze zette het gas lager, pakte een notitieblok en potlood, en vroeg me haar te volgen naar de woonkamer. Mijn moeder, zelf de middelste van vijf kinderen en product van een harde New Englandse opvoeding, was onverstoorbaar. In bijna iedere denkbare situatie bleef ze kalm, stoïcijns zelfs. Ze liet niets los over haar eigen menstruatie-ervaringen, behalve dat mijn oma het niet zo goed had gedaan. Mijn moeders oudste zus had geen flauw idee wat er gebeurde toen ze ongesteld werd. Ze was hysterisch, dacht dat ze doodging en verbeeldde zich dat ze zichzelf levensgevaarlijk had verwond tijdens het scheren van haar benen.
Ik leerde dat je het uitspreekt als men-STRU-atie, een beetje zoals fe-BRU-ari…. dat mijn moeder maandverband prefereerde… en dat we dus niet voor de rest van ons leven bloeden.
Dat was een opluchting, maar dit gesprek was beslist geen hecht moeder-dochter moment. Het was een klinische instructieve lezing – compleet met illustraties – door mijn moeder, tevens verpleegster en verloskundige. Ik dacht dat ze het potlood en notitieblok meegenomen had zodat ik aantekeningen kon maken. In plaats daarvan begon mijn moeder, wier artistieke neigingen tot dan toe beperkt gebleven waren tot paaseieren van papier-maché en zelfgemaakte hoedjes op verjaardagsfeesten, te tekenen.
Eerst de baarmoeder, dan de eierstokken en eileiders, en uiteindelijk de vagina. Het geheel leek een beetje op een eland met gewei; ik kon alleen nog maar aan Bullwinkle van de tekenfilmserie The Rocky and Bullwinkle Show denken. Elandgesteldheid. Toen verklapte mijn moeder het goddelijke geheim over hoe het allemaal in zijn werk ging. De baarmoeder die zich elke maand voorbereidt. Eisprong. Sperma. Penis. Daarin? Getver!
Ze legde op een gereserveerde manier uit dat geslachtsverkeer iets was voor getrouwde mensen die erg veel van elkaar hielden en samen baby’s wilden maken. Over genot, voorbehoedsmiddelen of sexueel overdraagbare aandoeningen werd niet gepraat. Dat leerde ik later uit het boek Everything You Always Wanted to Know About Sex* (*But Were Afraid to Ask), waarvan ik vermoedde dat mijn moeder het expres liet liggen waar ik het kon vinden.
Dat dikke, mosterdkleurige boek was shockerend en verhelderend, spannend eigenlijk. Er stond niets in dat me aan Bullwinkle de eland deed denken.
Over de auteur
De Amerikaanse journaliste en schrijfster Mary Novaria woont in Los Angeles. Haar werk verscheen onder meer in de Washington Post, Redbook, Country Living, Delish, Dr. Oz The Good Life, Good Housekeeping, Chicago Tribune, Kansas City Star, Huffington Post, The Good Men Project en Feminine Collective. Ze schrijft over familie, vrienden en het dagelijks leven op haar blog A Work in Progress. Volg haar op Twitter via @MaryNovaria.
Period! is een onafhankelijk, online magazine over de menstruatiecyclus. De informatie op Period! vervangt geen medisch consult. Raadpleeg bij medische klachten altijd een arts. In redactionele artikelen kom je soms affiliatielinks tegen. Gesponsorde samenwerkingen vind je in de categorie Spotlight. Heb je vragen? Kijk dan even op onze contactpagina.
Lees ook:
Waarom schaam ik me zo, door Amy Verkerk
Gooi weg die onderbroek, door Luisa Maria van Lieshout
Beste Ongesteldheid, door Yayeri van Baarsen
Zelf een gastblog schrijven? Lees de spelregels hier
Foto opening: Shutterstock.
Period! is een onafhankelijk, online magazine over de menstruatiecyclus. De informatie op Period! vervangt geen medisch consult. Raadpleeg bij medische klachten altijd een arts. In redactionele artikelen kom je soms affiliatielinks tegen. Gesponsorde samenwerkingen vind je in de categorie Spotlight. Heb je vragen? Kijk dan even op onze contactpagina.
