– DOOR SARAH SAHAGIAN –

Mag ik het pijnlijkste avontuur vertellen dat me in mijn leven ooit overkwam? Gênanter dan die keer in groep 8, toen ik flauwviel tijdens seksuele voorlichting. Gênanter zelfs dan de keer dat ik, 29 jaar oud, vrijwillig een debatteer competitie op een middelbare school jureerde en werd ingemaakt door één van de twee deelnemers? Volgens de huidige maatstaven is het verhaal dat ik nu ga vertellen beschamender dan beschamend. Bijna zo beschamend als Donald Trump die in de race is voor het Amerikaanse presidentschap.

Wat overkwam me nu eigenlijk? Nou, mijn tampon besloot tot een werkstaking toen ik met vrienden vakantie vierde in Berlijn. Voordat ik in bloederige details ga treden, moet ik misschien even melden dat ik doorgaans nogal hevig menstrueer. Niks ten nadele van diegenen die licht menstrueren hoor, maar mijn ongesteldheid laat zich het beste vergelijken met een bloedrode moesson. Zodra opoe op bezoek komt, heb ik het gevoel dat ik mijn ondergoed op tsunami-gevaar moet wijzen. Opgepast! Vlucht naar hoger gelegen gebieden! Breng jezelf in veiligheid! Vraag asiel aan in de onderbroekenla van mijn vriend! Je wilt echt niet dat ik je hier voor minimaal vijf dagen aan blootstel. Vlucht!’

‘Ik menstrueer bepaald niet bescheiden. Sterker: ik zou mijn ondergoed moeten wijzen op tsunami-gevaar’

Omdat mijn flow nogal aanzienlijk is, meed ik de eerste tien jaar van mijn menstruerende leven tampons. Voor mijn gevoel zou het anders alleen maar extra druk worden van binnen. Ik had gewoon té veel bloed in mijn baarmoeder voor die dingen! Dus op de middelbare school, waar de populaire meiden hoog opgaven over de verdiensten van hun Tampax, spreidde ik mijn vleugels. Die van mijn maandverband wel te verstaan. En zo zweefde ik telkens, zo goed en zo kwaad als dat ging, door die tijd van de maand.

Ik mag wel zeggen: ik werd een expert. Mijn schooluniform was gelukkig donker. Dus als ik doorlekte dan zag je dat niet. Ik begon me onoverwinnelijk te voelen. De kunst van het bloeden: die had ik volledig onder de knie.

Ik werd arrogant. Toen ik een jaar of 24 was begon ik riskant gedrag te vertonen. Ik had immers een modus gevonden die werkte, maar de lokroep van tampons bleek moeilijk te weerstaan. Als zeemeerminnen trokken ze me met hun gezang over de streep. Skinny jeans waren in de mode en ik begon meer dan genoeg te krijgen van die bulk maandverband die de look verpestte. En van het klamme gevoel rond mijn damestuintje als het ECHT tijd was om me te verschonen. Op een dag nam ik een dapper besluit. Als een modern meisje zou ik tampons nu eens écht de kans geven.

Mijn tampon experiment viel samen met mijn vakantie in de zomer van 2010. Met wat vrienden vertrok ik toen naar Berlijn; een van de coolste steden van de planeet, en daarmee ook een van de gênantste plekken op aarde om in een zeer gênante situatie te belanden. Ik bedoel: echt iedereen in Berlijn lijkt een geboren kunstenaar. Mensen maken er moeiteloos de waanzinnigste guerrilla installaties in verlaten pakhuizen en vieren dat dan, al XTC slikkend, met andere creatieve geesten, zoals een zooitje professionele mimespelers, op een coole woonboot. Berlijn is gewoon te hip voor woorden.

‘Berlijn is een van de hipste plaatsen van deze planeet. En daarmee ook een van de gênantste plaatsen om in een gênante situatie te belanden’

Dus toen ik op een zonnige zondag met mijn vrienden aan het chillen was in het Mauerpark, vond ik mezelf behoorlijk cool. Zelden voelde ik me meer verbonden met de tijdgeest. Ik hoorde er helemaal bij en voelde me kosmopolitischer dan ooit. Dat zegt iemand die – zonder een zweempje ironie – minstens zo veel van de suikerzoete film 27 Dresses genoot. Geen wonder dat het universum besloot om me eens even flink op mijn plek te zetten.

Je moet weten: het Mauerpark is een geweldige, gigantisch groene oase, daar waar eerst een deel van de Berlijnse muur stond. Er was een volleybalveld. En een rommelmarkt met kraampjes van creatieve ambachtslieden die zo leuk zijn dat Etsy.com er en puntje aan kan zuigen. Precies daar besloot mijn tampon er mee te stoppen. Zonder voorafgaande kennisgeving. En helaas was dit geen ‘ach het is dag vijf dus ik drup nog wat na’-moment. Dit was meer een Quentin Tarantino-film waardige situatie, waarin het bloed in het rond spoot. En waarin ik ineens een hoofdrol speelde, zonder stand-in.

Afijn, mijn vrienden en ik wandelden dus over de rommelmarkt toen ik me realiseerde dat het menstruatiebloed uit mijn lichaam gutste en langs mijn benen naar beneden droop. Heel even dacht ik nog dat ik het mijn vrienden gewoon NIET kon vertellen. Maar helaas kwamen ze er moeiteloos achter, op eigen kracht. Mijn wangen waren al snel zo rood als mijn dijen. Ik overwoog serieus om ter plekke mijn eigen dood te faken, zodat ik het nooit meer over de gebeurtenis hoefde te hebben.

Dus daar stond ik dan. Midden in een fantastisch park waar je werkelijk élk veganistisch, lactose- en glutenvrij taartje kunt bestellen dat je maar wilt, maar waar toiletten helaas een stuk zeldzamer zijn. Ik lekte all over the place. Standhouders begonnen me vuile blikken toe te werpen, in de trant van: ‘Hé, lekkende muts! Blijf uit de buurt van mijn kaftan kraam!’

‘Mijn onderlijf zag eruit of ik een filmfragment uit Saving Private Ryan naspeelde: de landing op Omaha Beach’

Enfin. Mijn vrienden en ik verlieten het park op zoek naar een toilet. Uiteindelijk ontdekten we een pizzeria. Ik smeekte de eigenaren of ik naar de wc mocht. Ze reageerden niet superenthousiast op het idee een niet-klant uit de brand te helpen. Mijn onderlichaam zag er inmiddels uit of ik een fragment uit Saving Private Ryan naspeelde; de landing op Omaha Beach om precies te zijn. Maar omdat het humane mensen waren, kregen ze uiteindelijk medelijden met mij en mijn met bloed doordrenkte ledenmaten. Ik mocht naar de wc.

Op dat vieze restauranttoilet huilde ik tranen met tuiten. Van pure opluchting. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe blij ik was dat ik de bloedklodders van mijn lijf kon schrapen, de schurende papieren handdoekjes ten spijt. En ik realiseerde me meteen dat dit met stip het pijnlijkste avontuur was dat ik ooit had meegemaakt en ooit zou meemaken. Niets zou dit nog kunnen evenaren.

Het punt is natuurlijk dat dit vooral zo’n traumatische ervaring was omdat de maatschappij heeft bepaald dat menstruatie als iets vies moet worden beschouwd. Het voorval was te beschamend voor woorden. Maar dat zou het eigenlijk niet mogen zijn. Ongelukjes gebeuren. Ik bedoel, ik heb geregeld een loopneus als ik last heb van hooikoorts en soms heb ik dan geen zakdoek bij me. Dan stroomt er snot uit mijn neus en dat kan iedereen zien. Maar daar maak ik me dan niet al te druk om. Hoe kan dat? Waarschijnlijk omdat iedereen wel eens last heeft van een loopneus en dat een loopneus daarom als iets normaals wordt beschouwd.

‘Ik realiseerde me meteen dat dit met stip het pijnlijkste avontuur was dat ik ooit had meegemaakt en ooit zou meemaken’

Menstruatie wordt van oudsher met het zwakkere, vrouwelijke geslacht geassocieerd. En de patriarchale samenzwering heeft vrouwen aangepraat dat ze hun lichaam moeten haten; dat menstruatie reden is voor schaamte, iets dat zo smerig is dat je er niet over mag praten, laat staan tonen. Menstruatie is het allergrootste taboe.

Onder de vrienden met wie ik die bewuste Bloody Zondag beleefde, bevonden zich twee mannen. In eerste instantie reageerden zij geschokt op de rode vloedgolf die hen overspoelde. Maar ze herpakten zich snel en hielpen me om een toilet te vinden. Zoals vriendinnen dat zouden doen. Dat ze onverwacht met mijn menstruatie werden geconfronteerd heeft hen verder geen schade berokkend. Ze hebben geen levenslang trauma overgehouden aan het feit dat ze waren blootgesteld aan mijn maanbloed.

Achteraf bezien denk ik dat het gebeuren in het Berlijnse park zelfs een goede ervaring was voor mijn mannenvrienden. Toen het allemaal voorbij was zei mijn maatje Samir: ‘Wow, ik ben blij dat ik hier deelgenoot van was. Ik geloof dat ik nu pas waardeer wat menstruatie eigenlijk is. Ik heb respect voor de klus die jij en de andere menstruerende mensen klaren.’

De klus die we klaren? Dat klonk me in eerste instantie vreemd in de oren. Maar in feite heeft hij gelijk. Menstrueren is werken. Het vereist vooruit kunnen denken en probleem oplossend vermogen. Je moet ermee leren omgaan. Niet één keer, maar steeds weer. Dat is inderdaad een klus. Maar weet je? Mijn avontuur in het park leerde me dat de wereld niet vergaat als er iets mis gaat in menstruatieland. Dat je ook dan overleeft. Je baarmoederslijmvlies laat los. Nou en? Dat is niets om je voor te schamen. Ja, ik menstrueer. Samen met een paar miljard andere mensen.

Over de auteur
Sarah Sahagian is student gender- en vrouwenstudies aan de York University in Toronto (Canada), schrijfster en ‘professioneel feminist’. Haar werk verscheen in onder meer The Huffington Post, XOJane, het satirische nieuwsblad The Beaverton en She Does The City. Haar eerste roman heet Good Girls. Kijk op Bol.com. Volg haar op Twitter via @sarahsahagian.

Foto Opening: Shutterstock.

Period! is een onafhankelijk, online magazine over de menstruatiecyclus. De informatie op Period! vervangt geen medisch consult. Raadpleeg bij medische klachten altijd een arts. In redactionele artikelen kom je soms affiliatielinks tegen. Gesponsorde samenwerkingen vind je in de categorie Spotlight. Heb je vragen? Kijk dan even op onze contactpagina.

Lees ook:
Beste Ongesteldheid, door Yayeri van Baarsen
Mijn Cyclus & ik, door Mariette Reineke  
Menstruatievakantie na chemo, door Cruz Santana
Reden voor een feestje, door Robyn Jones

Zelf een gastblog schrijven? Kijk voor de spelregels hier