– DOOR ALICE GROEN –
‘Welke datum is het? Is het 15 februari?’ Ik vraag het mezelf hardop af als ik wakker word uit een voor mij bekende nachtmerrie. Mijn hart bonkt in mijn keel. Na een tijdje kom ik wat tot bedaren en dommel ik weer in. De volgende ochtend word ik stijf van spierpijn wakker. Helaas heb ik weer niet goed geslapen. Of althans, ik slaap wel, maar ik droom zo heftig dat ik doodmoe wakker word.
Ik ben Alice Groen, ik ben 48 jaar, heb PMDD en ik heb er 12 jaar over gedaan om die diagnose te krijgen. Daarvoor noemde ik mezelf geregeld een manisch destructieve heks; een titel waarvan ik dacht dat die de hele lading dekte. Door deze hormonale aandoening kom ik, iedere maand na de eisprong, in een tijdelijke depressie. Mijn PMDD gaat gepaard met vermoeidheid, spierpijn, donkere gedachten en met heftige terugkerende dromen of nachtmerries. Zo droom ik vaak dat ik er op de 15de word ingeluisd, en dood ga.
‘De échte hormonale shit begon na de geboorte van mijn eerste dochter’
Als kind was ik vaak blij en vrolijk. Ik zong de hele dag door en danste graag (wel op mijn slaapkamer). Mijn eerste menstruatiejaren waren niet echt opvallend. Wel kreeg ik in mijn tienerjaren de ziekte van Pfeiffer. Daarna bleef ik eigenlijk altijd vermoeid en droomde veel. Mijn vriendinnen zijn er allemaal wel eens getuige van geweest dat ik ‘s nachts de boel bij elkaar schreeuwde of hen in paniek wakker maakte omdat ik dacht dat er iemand dood ging. Overdag leek alle nachtelijke ellende als sneeuw voor de zon verdwenen en kwam ik nog steeds over als een en al vrolijkheid.
De échte hormonale shit begon na de geboorte van mijn eerste dochter. Ik had een hele fijne zwangerschap gehad en een supersnelle bevalling, alleen bleef ik in de weken erna extreem moe. Daarbij kreeg ik spier- en gewrichtspijnen. Ik kon nog geen pakje boter optillen, laat staan dat ik weer als voorheen kon volleyballen.
‘Fybromyalgie, reuma en een postnatale depressie werden uitgesloten’
Ik belandde uiteindelijk in het ziekenhuis waar een traag werkende schildklier werd geconstateerd. Er volgden vele bloedonderzoeken en bezoeken aan medisch specialisten, waaronder een internist, reumatoloog en gynaecoloog. Niks mocht baten. Er werd mij gevraagd of ik postnataal depressief was. Daarop antwoordde ik: ‘Nou, ik denk het niet, ik zit nog vol met ideeën, maar het is niet aan mij om die diagnose te stellen.’ Mijn bloedwaarden bevonden zich binnen de lijntjes. Fybromyalgie, reuma en een postnatale depressie werden uitgesloten. ‘Mevrouwtje, behalve het schildkliermedicijn, kunnen wij niks meer voor u doen,’ werd er gezegd. Ik werd heel verdrietig van deze, voor mij beperkte manier van gezondheidszorg.
Op aanraden van een vriendin ben ik naar een homeopaat gegaan. Hij vertelde mij dat mijn lichaam in een constante staat van griep was (vandaar de spierpijnen), dat mijn schildklier inderdaad te weinig hormonen afgaf én dat er onderhuids veel angst zat (vandaar de dromen). Als behandeling schreef hij supplementen met pioenroos voor. Dat hielp tijdelijk. Vervolgens had ik opnieuw een goede zwangerschap en bevalling. Daarna ging het opnieuw slechter met mij.
‘Zelf begreep ik ook niet waarom ik me zo slecht voelde’
Daar zat ik dan. Ik was mama van twee prachtige, jonge dochters, maar ik zonderde me af van mijn vriend, mijn vriendinnen en mijn familie en voelde me enorm eenzaam. Het lukte me niet om mijn ‘oude leven’ weer op te pakken en was niet langer die vrolijke, energieke en zingende Alice. Het leek wel of ik in een soort schijnwereld was beland. Zelf begreep ik ook niet waarom ik me zo slecht voelde, waarom ik soms de hele dag onder de deken wilde blijven liggen, waarom ik niet wilde praten en alleen nog ruzie wilde maken.
Na mijn scheiding besefte ik dat ik gewoon niet meer in staat was om welke relatie dan ook goed te houden. Door mijn huisarts werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Met behulp van schematherapie (een vorm van psychotherapie voor mensen met persoonlijkheidsproblematiek of andere langdurige klachten, red.) leerde ik mijzelf wat beter kennen. De ‘gezonde, volwassen Alice’ was er soms wel en soms ook absoluut niet. Na een paar gesprekken wist de psycholoog niet meer zo goed wat ze met me aan moest. Zij vroeg of ze me mocht doorverwijzen naar een psychiater. Als nuchtere Groningse vond ik dat nogal wat, toch stemde ik in met het voorstel.
Dit consult verliep boven verwachting. Er werd geluisterd naar mijn verhaal. Ik vertelde over mijn ‘vage’ klachten en lichtte mijn zelfgegeven titel van manisch destructieve heks toe. Ik vertelde hoe de medische wereld voor een raadsel stond en ik op eigen initiatief mijn cyclus had bijgehouden. Na een korte stilte zei de psychiater: ‘Ik weet wat jij hebt, jij hebt PMDD. Heb je daar wel eens van gehoord?’ Ze legde uit en mijn mond viel open. Dit was mijn verhaal, ze had het over mij. Ze schreef me een antidepressiva voor en legde me uit hoe een lichte dosis van dit medicijn me zou helpen. En dat deed het. Ik ben de psycholoog nog altijd dankbaar dat ze me heeft doorverwezen. Eén consult bij de psychiater heeft mijn leven gered.
‘Ik heb PMDD en heb mijn masker afgedaan door daar open over te zijn’
Sinds vijf jaar weet ik dus wat ik heb en weet ik wie ik nu ben en toen wás. Ik was kapot; stond op het punt me te laten opnemen in een psychiatrische instelling. En nu? Nu ben ik mezelf. Ik heb PMDD en heb mijn masker afgedaan door daar open over te zijn. Allereerst op mijn werk. Mijn collega’s reageerden heel lief en zorgzaam. Zij weten dat ik me in de goede periodes voor 120 procent inzet en geven mij dan ook ruimte om het in de mindere periodes iets rustiger aan te doen. Ik hoef mij dan niet ziek te melden omdat ik ook thuis vanaf de bank, in alle rust, mijn werk als consultant kan doen.
Mijn vrienden en familie reageerden heel wisselend. Voor sommigen was het moeilijk voor te stellen dat hormonen zo’n invloed kunnen hebben. Ik begrijp dat best, al vind ik het nog steeds moeilijk als mensen zeggen dat zij de ‘oude Alice’ weer even zien. Dat wordt met liefde gezegd, maar ik ben twee-in-één. Ik ben nog steeds die extraverte – die graag op een podium staat – en ik ben ook iedere maand een tijdje die introverte persoon die slaap en stilte nodig heeft.
‘Elke maand opnieuw val ik hard om er vervolgens weer goed uit te komen’
Mijn twee dochters – inmiddels 16 en 12 jaar – reageren als de beste! Ze voelen feilloos aan wanneer het even minder goed gaat en steunen me dan op hun manier. Wat een verschil met eerdere jaren, toen ik steeds weer onder de douche ging staan als ik mijn verdriet en woede tot uiting wilde laten komen. Ik had sterk het gevoel dat ik dit niet aan hen mocht laten zien. Dat mijn dochters nu wat ouder zijn, maakt dit natuurlijk ook wat makkelijker.
Inmiddels weet ik hoe mijn weken verlopen en dat helpt een beetje. Ik zeg expres ‘een beetje’ omdat ik gek genoeg iedere maand opnieuw vergeet hoe fijn het is in de goede weken en hoe belabberd ik mij voel in de slechte. Elke maand opnieuw val ik hard om er vervolgens weer goed uit te komen. Soms heb ik daardoor het gevoel dat ik half leef. Plannen is een drama en dat doe ik daarom liever niet al te veel. Best lastig als je van oorsprong juist een sociaal ingesteld iemand bent, maar dit is wie ik ben en hoe ik leef. En ik leef!
Groet van een introverte extravert met behoorlijke hormonale shit, Alice
Over de auteur
Alice Groen (Nederland) is business consultant bij een grote zorgverzekeraar. Ze begeleidt daar veranderingstrajecten en is expert op het gebied van Agile en Zelforganisatie. Naast haar werk als consultant is ze ook vertrouwenspersoon. Door haar PMDD-verhaal te delen, hoopt zij anderen te inspireren openheid van zaken te geven over de impact van cyclusgerelateerde aandoeningen als PMDD op het werk.
Meer informatie over PMDD: Stichting PMDD Nederland.
Lees ook:
7 Vragen over PMDD
PMDD? Je bedoelt zeker PMS?
Waarom vond ik dit normaal?
Meer ervaringsverhalen?
Beste ongesteldheid, door Yayeri van Baarsen
Eisprong. Sperma. Penis. Getver!, door Mary Novaria
Reden voor een feestje, door Robyn Jones
Menstruatievakantie na chemo, door Cruz Santana
Waarom schaam ik me zo?, door Amy Verkerk
Zelf een gastblog schrijven? Check hier de spelregels.
Foto opening: Shutterstock. Portret via Alice Groen.
Period! is een onafhankelijk, online magazine over de menstruatiecyclus. De informatie op Period! vervangt geen medisch consult. Raadpleeg bij medische klachten altijd een arts. In redactionele artikelen kom je soms affiliatielinks tegen. Gesponsorde samenwerkingen vind je in de categorie Spotlight. Heb je vragen? Kijk dan even op onze contactpagina.
